29 mar 2011

Maite y Andrea.


Mulheris cu agalhas.
A ilusión que ponhamus enas coisas mus dará a medía dus resultaus.
Un´a destas frías minháns du mes de marzu qu´acabamus d´encetal; cuandu me disponhía a compral u pan tostenhu cu bordas, que tantu me gusta. Maite, simpática lagarteira, integranti da comunidai de bienis “González Carretero, C.B.”, que trabalha a elaboración du pan y a repostería artesana y cu despachu en Valverdi, me dicía cu esa gracia qu´a distingui, “agó estó metía en otru proyectu”.
Si ben ei diba cu as presas propias de chegal prontu au trabalhu, me do un´a corazoná y pur isu le preguntí de qué trataba. Na mais oivil cu qué ilusión me falaba y sabendu, mentras me contaba; que tinha mutu que vel cu apoyu a un´a zagala valverdeira, muy nova qu´enas épocas de mutu jaleu trabalha cu elis, qu´agora está enu paru, y que é madri d´un pequenu de cuatru anus; me pareceu qu´esta historia pur u que ten de humanu y de valenti, debía sel cunhocía, asina que cu permisu delas, quedí pur a tardi, pa robalis un poicu du sei tempu, mentras se disponhían a cargal a furgoneta.
Cuandu cheguí au despachu me encontrí cu Maite y cu Andrea.
Andrea é a valverdeira qu´a pesal da sua tenra edai, é madri d´un pequenu de cuatru anus. Me dici Maite que “é muy boa trabalhaora y a contratamus ena temporá alta”.
Preguntu ei: A vel! ¿cómu y de quén seiu a idea?
Andrea contesta que “mais ben seiu de ela” refiríndosi a Maite. A continuación sigui, nesti casu Maite dicendu: “A idea parti de qu´ena temporá alta temus trabalhu pa ela; us otrus están fijus tos, peru ela solu ena temporá alta, logu ena temporá baixa se vay a calli, purque nun temus trabalhu pa ela, alomilhol algún día a semana qu´estamus mais apuraus a chamamus, peru pa mantenhela nun poemus”.
U casu é qu´Andrea se vía apurá sin trabalhu, a puntu d´acabal u cobru da prestación de desempleu, cercanu u día senhalau pa dali u “sí” a sei noviu enu Juzgau y cu filhu pequenu. To istu le quitaba u sonhu, pur isu diba a vel a Maite de pociu en poicu, cua misma cantarena y preocupación. A conta d´istu sigui Maite: “Mei mariu, un día le propusu: sí ques pois ficel istu, comu un´a idea, a u que ela le respondeu que isu era muy descabellau; pasó u tempu y ela ya te poi contal”.
A vel Andrea, cóntami, diji ei.
Andrea me dí: “Dau us tempus que corrin y vendu que diba a quedarmi sin a ajuda du desempleu, decidí chamal a Robertu -mariu de Maite y sociu da comunidai de bienis- pa quedal cu él, pa vel si había algun´a posibilidai, porque elis sabin que me gusta conducil, y alomilhol pur isu habrán decidiu, pos mira le gusta conducil asina que vamus a probal cua furgoneta que se mova pur us pueblus da serra cu fin de vel que tal se vendin us productus”. De siguíu continúa Maite: “Peru seiamus a boa de Dios, porque non cunhociamus a naidi ¿a que non Andrea?”.
Andrea asevera y continúa: “Hemus díu pur toa a Serra de Gata, Torri de don Miguel, Cadalsu, hemus díu a Cia Rodrigu, agora tamén hemus díu a Moraleja, Coria...”
¿Y que tal vus acolhi a genti?, preguntí ei.
“Sempris hay ishenti cerrá, peru quen valora a calidai du productu y u ve, u acepta muy ben, y cus tempus de crisis y a final du mes qu´u hemus feitu encima y mus ha seiu un tabalhu muy bo ¿a qué sí?, y ademais u levamus muy ben organizau, vamus ponhendu mueblis a quen nun ten istanterías y le vamus colocandu un sitiu especial pa nos”. Me conta Maite.
Pur u que me dicís, - sigu eí - entendu de que vos nun vais abrindu un local en ca sitiu, sino que vais dandu a cunhocel us vosus productus en ca tienda ¿é asina, non?
“Asina é - me dí Maite - nos vamus tamén seleccionandu as tiendas que cuidin u productu, purque nos valoramus u que nos temus, si tu non valoras u que tes, muy dificilmenti t'u van a valoral. Isu é muy importanti ena venta, purque son pruductus qu´us femus cu nosu adeiti d´oliva da Serra y a us que u femus mus gusta mutu que se cuidi a calidai y nun é pa cualquel sitiu. Sitiu dondi hay desordin esti productu nun poi entral”.
Andrea preocupá y lamentándusi to u día cu paru, nun u vía comu un´a solución de futuru; asina qu´a proposta que le ficeran a través de Roberto, vendu que le daba a posibilidai de cunducil que é un´a das coisas que mais le gusta du trabalhu. U que de primeiras había vistu impusibli, cua ilusión que ten pur sel du círculu enu que se encontra casi toas as minháns na mais levantarsi y asomarsi au sei balcón, le do forzas pa implicarsi y propusu a comunidai que ela se feia autónoma enas horas de pur a tardi, pa ficel u trabalhu de repartu. Istu me treia a memoria u libru “TU GANAS YO GANO. Como resolver conflictos creativamente y disfrutar con las soluciones”. A forti ilusión d´Andrea había moviu a ésta a punhel da sua parti pa que a empresa qu´a contrata temporalmenti le fora milhol, dandu a posibilidai d´abril u mercau a comunidai cu que agora, sin habelu pensau, resulta que nun solu a contratarán a ela pur as minháns ena panadería, sino qu´esta forza de sel pa dientri d´Andrea y du que representa Maite, ha feitu que se necesiti mais genti ena empresa pur as minháns pa dar abastu a demanda. Us nosus maioris mus dicían que “a unión fai a forza...”
Y dici Maite: “Solu pur tel ganas, tes a metai, peru pur contra si nun crees enu qu´estás fendu é impusibli de realizalu. A ilusión nunca se ten que perdel y vamus, si sai arriba, ela ten un pequenu y ten que luchalu, purque us cubardis son us que se rindin; pa mí pur u menus”. 
Continúa Andrea: “E verdai que soy muy nova, peru ya tenhu un mininu de casi cautru anus, asina que hay que tiral pa dientri, pur u mininu y por nos y por tos...”
Agora Maite, sigui: “Aunque hemus empezau sin mutu apoyu, nun cree enu nosu proyectu casi naidi, esperu que saia to ben. En Andrea, nun cree casi naidi en ela, peru ei soy un´a das poicas que creen en ela y pur isu y comu u “non” ya u temus peru u “sí” vamus a buscalu...” Y continúan as duas que se entremezclan as suas falas y me pidin que, si queda espaciu pa punhel ena crónica, a elas les gustaría que se pudera nombral a toa “ishenti”, pa Maite, “genti” pa Andrea; que as han acolhíu y han abertu as portas dus seis negocius y reservau un espaciu enus seis locais, pa dal a cunhocel esta rica repostería, feita cu nosu acieti da Serra, delicia que tan ben sabi purque se fai cu tan grandi corazón. Soidi.